Nad polskim pięknym morzem znajduje się Władysławowo. W tym czasie ma za zadanie nauczyć się samodzielnego życia, podglšdajšc zachowanie matki. Na południowych brzegach Bałtyku gatunek ten pojawia się bardzo rzadko. Zanotowano 9 obserwacji, z których 4 pochodzš z plaż Słowińskiego Parku Narodowego, a 5 znaleziono na akwenie Zatoki Gdańskiej. Jednš z nich, zaplštanš w sieci w rejonie Rewy na obszarze Nadmorskiego Parku Krajobrazowego udało się uratować i po dwumiesięcznej rehabilitacji w Stacji Morskiej UG w Helu wypucić na wolnoć.
Wprawdzie tereny Nadmorskiego Parku Krajobrazowego sš odwiedzane przez wszystkie z trzech wymienionych gatunków, jednak zdecydowanie najczęciej czyniš to foki szare. Nie można wykluczyć, że od czasu do czasu dochodzi nawet do porodu młodych w tym rejonie. Umiejętnoć racjonalnego zachowania się wobec takiego faktu może pomóc przeżyć zwierzęciu.
UWAGA!
Jeli spacerujšc po plaży znajdziesz młodš fokę, postaraj się zapewnić jej przede wszystkim spokój. Jeli nie jest ranna nie zabieraj jej z plaży. Zawiadom ftatyćhmiast Stację Morskš w Helu, najbliższš placówkę ochrony wybrzeża lub bosmanat portu.
Przed udzieleniem znalezionej foce pomocy, należy się upewnić czy w pobliżu nie pływa jej matka. Młoda foka spędza pierwsze tygodnie życia na brzegu, nie wchodzšc do wody przez około trzy tygodnie. Matka przypływa kilka razy dziennie, aby jš nakarmić. Zawsze jednak utrzymuje w wodzie dystans na tyle bliski, aby nie stracić swojego dziecka z oczu. Jeżeli nie pojawi się w zasięgu wzroku w cišgu godziny, najprawdopodobniej już nie wróci. Zapraszamy do pięknego Władysławowa.
Nazwa tej foki jest mylšca, gdyż jest to najmniej pospolita foka Morza Bałtyckiego. Jej populację dla tego akwenu szacuje się zaledwie na 400 szt. Samce osišgajš długoć do 180 cm, przy ciężarze do 130 kg, samice sš nieco mniejsze – dorastajš do 150 cm długoci i ciężaru 105 kg. Ubarwienie ciała jest różnorodne – od jasnoszarego do ciemnobršzowego z ciemniejszymi, małymi plamkami na całym ciele, przy czym strona brzuszna jest zwykle janiejsza od grzbietu. Często można zauważyć wokół oka jasnš obwódkę. Poza nieznacznymi różnicami w rozmiarach ciała, w przeciwieństwie do fok szarych, nie obserwuje się u tego gatunku dymorfizmu płciowego. Charakterystyczna jest mała, kocia głowa, duże, osadzone blisko siebie oczy oraz nozdrza w kształcie litery V, łšczšce się w dolnej częci. Jest jednym z najbardziej rozprzestrzenionych gatunków płetwonogich na wiecie, populacja bałtycka zasiedla południowo-zachodniš częć tego akwenu. Gatunek ten przebywa zwykle w wodach płytkich, w pobliżu piaszczystych lub kamienistych plaż. W wodzie zwierzęta widywane sš zwykle pojedynczo lub w małych grupach, na lšdzie grupujš się, nie przebywajšc jednak zbyt blisko siebie. Sš bardzo płochliwe, prawie niemożliwe jest zbliżenie się do nich na brzegu. Samice osišgajš dojrzałoć płciowš w wieku 4 lat, samce -6. Okres godowy przypada na wrzesień lub poczštek padziernika. Młode rodzš się na przełomie czerwca i lipca na brzegu, z dala od stada. Mierzš 70-90cm dł. i ważš 9-11 kg. Swojš niemowlęcš sierć tracš jeszcze w łonie matki lub zaraz po urodzeniu, toteż zwykle przychodzš na wiat ubarwione tak jak dorosłe osobniki, w miarę upływu lat lekko ciemniejšc. Karmione sš mlekiem matki przez 4-6 tygodni. Po tym okresie rozpoczynajš samodzielne życie, pozostajšc jednak przez pewien czas pod matczynš opiekš. Zapraszamy do Władysławowa.
U polskich wybrzeży gatunek ten pojawia się bardzo rzadko, w rejonie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego odnotowywany był dwukrotnie.
Foka obršczkowana – Phoca hispida
Najmniejsza z bałtyckich fok, zwana również nerpš, osišga rozmiary od 125 do 160 cm. Samice sš mniejsze, do 145 cm, ważš rednio do 70 kg. Jest to gatunek arktyczny. W Bałtyku jest reliktem okresu lodowcowego. Populacja bałtycka liczy ok. 3 000 osobników, zamieszkuje północno – wschodniš częć morza, głównie zatokę Botnickš i Fińskš. Ubarwienie ciała jest zwykle szarobršzowe, ciemniejsze na grzbiecie, janiejsze na bokach i brzuchu, z charakterystycznymi jasnymi liniami w kształcie wydłużonych piercieni. Od piercieni tych pochodzi nazwa gatunku. Mała głowa z krótkim pyszczkiem osadzona jest na krótkiej szyi. Charakterystyczne sš duże, blisko osadzone oczy oraz jasne wšsy o paciorkowej strukturze. Foki te występujš raczej pojedynczo, żyjš głównie na lodzie, utrzymujšc w nim otwory oddechowe. Sš bardzo ostrożne i nieufne, a jednoczenie zawsze ciekawe, podobnie jak foki pospolite. Jedzš głównie małe ryby oraz mięczaki i skorupiaki. Samce osišgajš dojrzałoć płciowš w siódmym roku życia, samice wczeniej – w pištym. Młode przychodzš na wiat na przełomie lutego i marca, na krach i polach lodowych. Majš 50 cm długoci i ważš 4 kg. Matka robi w niegu rodzaj jamy, kilkumetrowej długoci, w której mała foczka leży bezpiecznie ukryta przed wszelkimi zagrożeniami, również polujšcymi na nie ludmi. Aby to ujrzeć zapraszamy do Władysławowa i do skorzystania z kwater Władysławowa.
Rejon wód przylegajšcych do Nadmorskiego Parku był w historii odwiedzany także przez inne gatunki waleni. W XIII i XVIII wieku w Zatoce Puckiej odnotowano obecnoć delfina butlonosa (T. truncatus).
Iloć morwinów (złowionych, obserwowanych i znalezionych) zarejestrowana od 1986 do 1996 roku w rejonie polskiego wybrzeża
Dwukrotnie zanotowano obecnoć biełuchy (D. leucas). Po raz pierwszy ten polarny wal odwiedził Zatokę w maju 1979 roku, zapędzajšc się aż w pobliże portu w Pucku. Był też widziany w rejonie Osłonina. Kolejny raz biełuchę zauważono w grudniu 1986 roku. Płynęła pomiędzy kutrami, które schowane przed sztormem kotwiczyły przy brzegu na północny wschód od Helu.
Kolejnym gatunkiem walenia, jaki został odnotowany w tym rejonie był delfin białonosy (L. albiristris). Po raz pierwszy znaleziono martwego osobnika na plaży w Rozewiu w grudniu 1994 roku. Rok póniej, w sierpniu 1995 roku, przez prawie miesišc w strefie przybrzeżnej morskiej częci Półwyspu Helskiego przebywała młoda samica tego gatunku. Spędzajšc parę dni w pobliżu boi władysławowskiego portu, była oglšdana przez tysišce turystów. Towarzyszyła także rybakom na okolicznych łowiskach, zginęła w sieci jednego z trałujšcych kutrów. Polecamy do odwiedzania tak ciekawe nadmorskie tereny, a bogata Baza Noclegowa Władysławowa gwarantuje pełne zadowolenie.
Morwiny żyjš w Morzu Bałtyckim i na Cieninach Duńskich, zasiedlajš też wody Zatoki Puckiej. Morwiny uchodzš za zwierzęta niemiałe i płochliwe. Żyjš w niewielkich, liczšcych kilka sztuk stadach, unikajšc kontaktu z człowiekiem. Czasem grupujš się w większe stada, liczšce do 50 osobników, w których wspólnie żerujš lub rozradzajš się. Bardzo trudno jest je zaobserwować, gdyż pojawiajš się na powierzchni zaledwie na sekundy, wystawiajšc ponad wodę jedynie niskš, jednolicie czarno zabarwionš płetwę grzbietowš. Pływajš wolno, osišgajšc prędkoć najwyżej do 22 km/h.
W polskich wodach morwiny żywiš się głównie rybami babkowatymi, ledziami i szprotami.
W okresie międzywojennym zwierzęta te uznano za szkodniki, niszczšce rybostan i sieci. Za każdego złowionego morwina wypłacano rybakom poczštkowo 2, potem 5 zł premii. Dzięki prowadzonej wówczas ewidencji wypłat wiadomo, że w latach 1922-1937 złowiono kilkaset sztuk tych zwierzšt . Dzi morwiny sš zwierzętami chronionymi w Polsce i Europie.
W Bałtyku, gdzie morwiny sš gatunkiem skrajnie zagrożonym, żyje ich dzi nie więcej niż ok. 800-1000 szt. U polskich wybrzeży występujš znacznie rzadziej niż przed wojnš, niemniej od około dziesięciu lat liczba odnotowanych obserwacji sukcesywnie wzrasta . W Polsce wszelkie dane na ten temat zbiera i koordynuje badania Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego w m. Hel.
Za preferowane miejsce ich występowania należy uznać Zatokę Puckš, w tym wody będšce w granicach Nadmorskiego Parku Krajobrazowego. Ze wstępnych badań wynika, że Zatoka Pucka jest akwenem żerowiskowym młodych, jeszcze niedojrzałych płciowo morwinów (głównie 0-2 letnich). Do tej pory nie stwierdzono, aby walenie te się rozmnażały w polskich wodach, zaobserwowano jednak jednš samicę we wczesnej cišży oraz jednš w okresie laktacji. Polecamy Rejony Zatoki Puckiej a szczególnie występujšce atrakcje w m. Władysławowo, oraz zapoznanie się z bogatš bazš noclegowš.
Unikatowy walor przyrodniczy cechuje brzegi i akweny Nadmorskiego Parku. Jest nim występowanie dwóch rodzimych gatunków morskich ssaków: foki szarej (Halichoreus grypus) i morwina zwyczajnego (Phocoena phocoena). Oba występowały tu licznie, na poczštku tego wieku były przedmiotem polowań, a zabicie ich premiowano pieniężnie. Do dzisiaj gatunki te sš corocznie odnotowywane, lecz nie żyjš stale w Zatoce Puckiej. Nim dotknęły je problemy skażeń rodowiska zostały niemal doszczętnie wytrzebione. Stało się to jeszcze przed II wojnš wiatowš. Dzi foki i morwiny sš zwierzętami chronionymi. Wody Zatoki Puckiej na tle innych rejonów polskiego wybrzeża sš przez oba gatunki odwiedzane szczególnie licznie. Sš też dowody na okazjonalne występowanie w tym rejonie innych gatunków. Z fok pojawiajš się foka obršczkowana (Phoca hispida) i pospolita (Phoca vitulina), a z waleni odnotowano dwukrotnie biełuchę (Delphinapterus leucas), delfina butlonosa (Tursiops truncatus) i delfina bialonosego (Lagenorhynchus albirostris).
Foka Władysławowo kwatery Władysławowo noclegi
Morwin zwyczajny (Phocoena phocoena) jest jednym z najbardziej zagrożonych gatunków waleni. Szczególnie dotyczy to stad rezydujšcych w Morzu Bałtyckim i Cieninach Duńskich. Morwiny zasiedlajš głównie zachodniš częć Bałtyku, w polskich wodach centrum ich występowania jest Zatoka Pucka. Gatunek ten należy do najmniejszych przedstawicieli waleni. Większoć dorosłych Morwin nie dorasta 1,80 cm, aich maksymalna długoć wynosi 2 metry. Samice sš nieco większe od samców.Ciężar ich wynosi od 45 do 70 kg. W wodach europejskich żyjš około 15 lat, rednio dożywajš około 7-8 lat. Matka wydaje na wiat mlode co dwa lata, a cišża trwa 11 miesięcy. Rozród odbywa się od maja do sierpnia, a laktacja trwa zwykle do 6-8 miesięcy. Zapraszamy nad Zatokę Puckš i korzystania z bogatej bazy noclegowej Władysławowa.
Norka amerykańska Władysławowo kwatery władysławowo noclegi
Norka amerykańska osiedla się w pobliżu Władysławowa. Na terenie Parku jej obecnoć stwierdzono m.in. w ujciu Redy. Żywi się drobnymi ssakami, ptakami, plażami, rybami, nie gardzšc też rakami, czy limakami. Na rzeczce Czarna Wda w gminie Krokowa kilka lat temu zaobserwowano też wydrę (Lutra lutra), niestety cišgłe płoszenie spowodowało, że opuciła ten teren i obecnie brak danych o jej występowaniu na terenie Parku.
W latach osiemdziesištych, na brzegach rzek i Zatoki Puckiej doć pospolicie występował piżmak (Ondatra zibethi-ca). Ten doć duży gryzoń (długoć ciała do 45 cm) pochodzi z Ameryki Północnej. W 1905 roku sprowadzono go do Czechosłowacji, gdzie się doskonale zaaklimatyzował i skšd zaczšł się szybko rozprzestrzeniać. W 1929 roku przekroczył granice Polski i obecnie występuje na terenie całego kraju. Liczebnoć piżmaka na terenie Parku, podobnie jak w wielu innych rejonach kraju, wyranie spadła. Wišzane jest to między innymi ze wzrostem liczebnoci norki amerykańskiej, która prawdopodobnie stała się głównym drapieżcš ograniczajšcym liczebnoć piżmaka. Podobnym do piżmaka, choć mniejszym gatunkiem jest karczownik ziemnowodny (Arvícola terrestris). Tak jak poprzedni gatunek, zamieszkuje on brzegi wód, choć można też go spotkać na wilgotnych łškach i na obrzeżach lasów. Niedaleko występowania tego gatunku znajduje się miejscowoć Władysławowo.
Oba gatunki Karczownik kopiš nory w pobliżu zbiorników wodnych z wejciami umieszczonymi zazwyczaj pod powierzchniš wody. Żywiš się przede wszystkim pokarmem rolinnym, większoć pokarmu zdobywajšc w wodzie. W lasach i parkach spotyka się wiewiórkę (Sciurus vulgaris), pospolitego i ogólnie znanego gryzonia o nadrzewnym trybie życia. Jest aktywna w dzień, a w nocy chroni się w dziuplach lub w gniazdach, które buduje sama albo przerabia gniazda ptaków dodajšc im daszek i wycielajšc je mchem. Na terenie Parku nie prowadzono badań nad występowaniem drobnych ssaków. We Władysławowie prowadzone sš usługi kwaterodawcze, pokoje Władysławowo.
Niedaleko Władysławowa znajduję się Nadmorski Park Krajobrazowy. Zamieszkuje nory, choć zazwyczaj nie kopie ich sam, najczęciej zajmujšc je po lisie lub borsuku.
Na terenie Parku bogato reprezentowane sš łasicowate.
Borsuk Władysławowo noclegi kwatery
Największym przedstawicielem tej rodziny jest borsuk (.Meles meles), zamieszkujšcy tereny lene, najchętniej w pobliżu łšk lub pól. Za wyjštkiem kilkudniowego okresu godowego, jest samotnikiem i prowadzi zmierzchowo-nocny tryb życia. Kopie nory o skomplikowanym systemie korytarzy, z kilkoma wejciami i obszernš komorš lęgowš. Spotkać go można m.in. na obrzeżu Bielawskich Błot. Jest wszystkożerny. Pozostałe gatunki z tej rodziny polujš przede wszystkim na drobne kręgowce. Zjadajš też jaja ptaków. Latem i jesieniš uzupełniajš dietę owocami. Tchórz (Mustela puto.-ius) i kuna domowa (Martes foina) osiedlajš się chętnie w pobliżu zabudowań, polujšc tam na myszy i szczury. Gronostaj (.Mustela erminea) i kuna lena (.Martes martes) unikajš raczej sšsiedztwa siedzib ludzkich, zamieszkujšc lasy liciaste i mieszane. Zachęcamy do skorzystania z noclegów Władysławowo. Gronostaja spotyka się także w zarolach nadwodnych i zakrzewieniach ródpolnych. Niekiedy też w poszukiwaniu gryzoni odwiedza zabudowania gospodarcze. Na terenie parku widuje się go w rejonie Bielawskich Błot i w okolicy ujcia Redy. Najmniejszym przedstawicielem łasicowatych i jednoczenie najmniejszym ssakiem drapieżnym w Polsce jest łasica (Mustela nivalis). Zamieszkuje brzegi lasów, pola uprawne, parki i zarola. Jest pospolita na terenie całego Parku i jego otuliny.
Stosunkowo nowym elementem fauny Parku jest norka amerykańska (Mustela vison). Pojawiła się ona w Polsce w latach szećdziesištych XX w. W Europie trzymano jš jako zwierzę fermowe poczšwszy od 1925 roku. Zbiegłe z hodowli osobniki dały poczštek dzikim populacjom. Ponadto w latach trzydziestych norka amerykańska była szeroko aklimatyzowana w wielu krajach Europy rodkowej i Skandynawii. Teraz żyjš one w okolicach Władysławowa.
Stan wiedzy o faunie ssaków lšdowych Nadmorskiego Parku Krajobrazowego jest fragmentaryczny. Doć dużo wiadomo o gatunkach łownych, natomiast zupełnie brak dokładniejszych wiadomoci o nietoperzach, a informacje o drobnych ssakach sš dalece niewystarczajšce.
Z dużych zwierzšt kopytnych, na terenie Parku występuje dzik (Sus serofa), sarna (Capreolus capreolus), jeleń (Cennis elaphus) i ło (Alces alces).
Jednakże ulubionym ich rodowiskiem jest mozaika lasów i pól. Sarnę najłatwiej jest zaobserwować na polu, gdy wychodzi o zmierzchu lub wczesnym rankiem na żer. Gatunek ten występuje pospolicie na terenie Parku i jego otuliny. Zapraszamy do kurortu letniego jakim jest Władysławowo i do skorzystania z kwater Władysławowo.
Sarny to zwierzęta osiadłe i ich przemieszczenia powyżej kilku kilometrów należš do rzadkoci. Jelenie na terenie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego można spotkać przede wszystkim na obszarze Bielawskich Błot.
Samice (łanie) z młodymi tworzš małe stadka rodzinne, natomiast samce (byki) sš samotnikami. Podobnie jak samy sš cile zwišzane z miejscem przebywania i tylko wyjštkowo odbywajš dalsze wędrówki. Rykowisko, czyli okres godowy, przypada na przełom wrzenia i padziernika. W tym czasie byki walczš ze sobš, a zwycięzcy gromadzš haremy złożone z kilku lań. Wszystko to niedaleko pięknej nadmorskiej miejscowoci Władysławowo.
Nieregularnie na Bielawskich Biotach pojawia się także ło. Jest to największy przedstawiciel jeleniowatych. Jeszcze w połowie naszego stulecia był on w Polsce gatunkiem nielicznym, jednak po objęciu go ochronš, jego pogłowie zaczęło doć szybko wzrastać. Występujšce obecnie lokalnie duże zagęszczenia populacji łosi sš przyczynš podejmowania wędrówki przez pojedyncze osobniki, które trafiajš również na teren Parku. Z rzędu zajęcokształtnych do fauny Parku należš zajšc szarak (Lepus europaeus) i królik (Oryctolagus cuniculus). Ten pierwszy pospolicie występuje na polach i łškach. Rzadziej spotkać go można w lasach, gdzie jednak trzyma się obrzeży i nie wnika w zwarte drzewostany. Znacznie trudniej jest zaobserwować królika. Zamieszkuje on przede wszystkim młode lasy szpilkowe lub mieszane. Buduje system nor z kilkoma wylotami, w których spędza większoć dnia, a na żer wychodzi o zmierzchu. Króliki odznaczajš się wprawdzie wyjštkowo wysokš płodnociš, jednakże w Polsce ich liczebnoć nigdzie nie jest wysoka.
Sporód ssaków drapieżnych zanotowano 9 gatunków. Najłatwiej jest zaobserwować lisa (Vulpes vulpes), który występuje praktycznie na terenie całego Parku. Do rodziny psowatych należy też jenot (Nyctereutes procyonoides). Gatunek ten pierwotnie występował we wschodniej częci Syberii, Chinach, Japonii i Indochinach. Jednak dzisiaj możemy go spotkać niedaleko Władysławowa.
Zimš na teren Polski kaczki morskie takie jak lodówka(Clangulahyemalis) , markaczka Mellanittta nigra), uhla i edredon, oraz mewy srebrzysta pospolita (Larus canus) i mieszka oraz siodlata (Larus marinus). W okresie zimowym nad Zatokš Puckš(okolice Władysławowa) najwięcej zimuje łabędzi niemego (Cygnus olor). Podczas lagodnych zim rzybywa tu też łyska (Fulica atra). Mewy najliczniej gromadzš się na terenach portów rybackich i przy wędzarniach, gdzie łatwiej jest zdobyć pokarm. Częć z nich towarzyszy kutrom na łowiskach, znajdujšc tu bogatš bazę pokarmowš. Zwiększenie po II wojnie wiatowej intensywnoci połowów i rozwój przetwórstwa rybnego w znaczšcy sposób wpłynšł na wzrost liczebnoci mew w całej Europie. Ich ekspansja trwa nadal i w niektórych miejscach stanowiš one poważne zagrożenie dla populacji lęgowych innych ptaków.
Na polach, wysypiskach mieci i w obrębie zabudowań bardzo licznie przebywajš gawrony i kawki. Codziennie o wicie i przed zmierzchem przelatujš gromadnie niekiedy wielokilometrowy dystans dzielšcy ich zbiorowe noclegowiska od miejsc żerowania. Z drobnych ptaków wróblowych zimš spotyka się m.in. czeczotki (Acanthis flammes), kwiczoły (Turdus pilaris), nieguły (Plectrophenax nivalis), gile (Pyrhulla pyrhulla), dzwońce (Carduelis chloris) oraz sikory: bogatkę (Parus major) i modraszkę {Parus caeruleus).
Wędrówki ptaków Władysławowo
Powrotna wędrówka na lęgowiska zaczyna się w niektórych sezonach, o łagodnym przebiegu zimy, już pod koniec stycznia. Najwczeniej opuszczajš swoje zimowisko dorosłe mewy, a zwłaszcza mewa srebrzysta i siodłata. Wiosenna migracja przebiega znacznie szybciej niż jesienna. Wiele gatunków siewkowców lęgnšcych się w strefie tundry, spotykanych licznie jesieniš, wiosnš omija południowe wybrzeża Bałtyku i wędruje przez Skandynawię. Zdecydowanie najliczniejszym gatunkiem z tej grupy zatrzymujšcym się wiosnš na podmokłych, nadmorskich łškach jest łęczak. Ponadto doć licznie można spotkać kszyki i bataliony. Te ostatnie niekiedy także odbywajš tu zbiorowe toki. Oprócz gatunków kaczek dominujšcych w okresie jesiennej migracji, liczniej pojawiajš się płaskonos i rożeniec {Anas acuta). Podobnie jak jesieniš na polach i łškach zatrzymujš się gęsi. Wiosenna migracja trwa jeszcze, gdy miejscowe gatunki rozpoczynajš lęgi.
Przelot ptaków drapieżnych jest wiosnš bardzo intensywny. Przy sprzyjajšcej pogodzie, w cišgu godziny nad Półwyspem Helskim przelatuje nawet ponad 100 osobników z różnych gatunków. Dominujš myszołów zwyczajny, myszołów włochaty {Buteo lagopus) i krogulec. W maju doć licznie wędruje trzmielojad {Pernis apivorus). Podobnie jak jesieniš bardzo licznie migrujš ptaki wróblowe tworzšc w niektóre dni zwarty strumień przelotu złożony z wielu tysięcy osobników. Przy okazji zapraszamy do m. Władysławowo i skorzystania z ofert bazy noclegowej.
Pónym latem, na Zatoce Puckiej obok Władysławowa obserwuje się kilkutysięczne zgrupowania kormoranów. Ptaki te przybywajš tu po odbyciu lęgów i jesieniš większoć z nich odlatuje na zimowiska położone w cieplejszych rejonach Europy. Liczebnoć tego rybożemego gatunku w ostatnich dwudziestu latach gwałtownie wzrosła w całej Europie. Zwišzane jest to między innymi ze wzrostem żyznoci (eutrofizacji) wód, która pocišgnęła za sobš zmiany w składzie i liczebnoci ichtiofauny. Opinie o jego szkodliwoci dla gospodarki rybackiej sš mocno przesadzone, albowiem kormoran łowi przede wszystkim drobne ryby, nie majšce większego znaczenia gospodarczego. Innym gatunkiem rybożemym, który bardzo wczenie pojawia się na wodach Zatoki Puckiej w rejonie Władysławowa jest perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus). W sierpniu stada liczšce po kilkaset osobników można spotkać przede wszystkim koło wsi Rewa. Oprócz kormoranów i perkozów bardzo licznie na Zatoce Puckiej pojawiajš się różne gatunki kaczek. W okresie jesiennej wędrówki widuje się duże stada wistunów (Anas penelope), cyraneczek (Anas crecca), krzyżówek, czernic i gšgołów (Bucephala elan gula). Inne gatunki nie sš już tak liczne, choć regularnie spotyka się je w wielu miejscach.
Jesieniš na polach i podmokłych łškach zatrzymujš się dzikie gęsi. Często tworzš wielogatunkowe stada. Najczęciej spotyka się trzy gatunki: gę białoczelnš (Anser albifrons), gę zbożowš (Anser fabalis) i gęgawę. Na Bielawskich Błotach w tym okresie spotyka się duże, liczšce nawet do 600 osobników, stada żurawi.
Wędrówka ptaków wróblowych jest szczególnie dobrze widoczna na Półwyspie Helskim(Władysławowo-Hel), gdzie strumień lecšcych ptaków koncentruje się nad wšskim pasem lšdu. Rozpoczyna się ona w drugiej połowie sierpnia wędrówkš jaskółek, pokrzewek i jerzyków (Apus apus). We wrzeniu przelatujš licznie zięby (Fringilla coelebs), szpaki (Sturnus vulgaris), wiergotki drzewne (Anthus trivialis), a nieco póniej, na przełomie wrzenia i padziernika takie gatunki jak: czyż (Carduelis spinus), rudzik, piewak i sikory. W padzierniku swoje maksimum liczebnoci osišgajš mysikrólik (Regulus regulus) i lecšce w dużych mieszanych stadach gawrony (Corvus frugilegus) i kawki (Corvus monedula). Jesienna migracja wielu ptaków, zwłaszcza wodnych, kończy się bardzo póno, nawet w grudniu. W dużej mierze zależy to od panujšcych warunków pogodowych i dla większoci gatunków kaczek trudno jest precyzyjnie nakrelić granicę między okresem jesiennego przelotu a okresem zimowania.
