Flora i fauna pięknego nadmorza

Norka amerykańska osiedla się w pobliżu Władysławowa. Na terenie Parku jej obecnoœć stwierdzono m.in. w ujœciu Redy. Żywi się drobnymi ssakami, ptakami, plażami, rybami, nie gardzšc też rakami, czy œlimakami. Na rzeczce Czarna Wda w gminie Krokowa kilka lat temu zaobserwowano też wydrę (Lutra lutra), niestety cišgłe płoszenie spowodowało, że opuœciła ten teren i obecnie brak danych o jej występowaniu na terenie Parku.

W latach osiemdziesištych, na brzegach rzek i Zatoki Puckiej doœć pospolicie występował piżmak (Ondatra zibethi-ca). Ten doœć duży gryzoń (długoœć ciała do 45 cm) pochodzi z Ameryki Północnej. W 1905 roku sprowadzono go do Czechosłowacji, gdzie się doskonale zaaklimatyzował i skšd zaczšł się szybko rozprzestrzeniać. W 1929 roku przekroczył granice Polski i obecnie występuje na terenie całego kraju. Liczebnoœć piżmaka na terenie Parku, podobnie jak w wielu innych rejonach kraju, wyraŸnie spadła. Wišzane jest to między innymi ze wzrostem liczebnoœci norki amerykańskiej, która prawdopodobnie stała się głównym drapieżcš ograniczajšcym liczebnoœć piżmaka. Podobnym do piżmaka, choć mniejszym gatunkiem jest karczownik ziemnowodny (Arvícola terrestris). Tak jak poprzedni gatunek, zamieszkuje on brzegi wód, choć można też go spotkać na wilgotnych łškach i na obrzeżach lasów. Niedaleko występowania tego gatunku znajduje się miejscowoœć Władysławowo.

Oba gatunki Karczownik kopiš nory w pobliżu zbiorników wodnych z wejœciami umieszczonymi zazwyczaj pod powierzchniš wody. Żywiš się przede wszystkim pokarmem roœlinnym, większoœć pokarmu zdobywajšc w wodzie. W lasach i parkach spotyka się wiewiórkę (Sciurus vulgaris), pospolitego i ogólnie znanego gryzonia o nadrzewnym trybie życia. Jest aktywna w dzień, a w nocy chroni się w dziuplach lub w gniazdach, które buduje sama albo przerabia gniazda ptaków dodajšc im daszek i wyœcielajšc je mchem. Na terenie Parku nie prowadzono badań nad występowaniem drobnych ssaków. We Władysławowie prowadzone sš usługi kwaterodawcze, pokoje Władysławowo.

Niedaleko Władysławowa znajduję się Nadmorski Park Krajobrazowy. Zamieszkuje nory, choć zazwyczaj nie kopie ich sam, najczęœciej zajmujšc je po lisie lub borsuku.

Na terenie Parku bogato reprezentowane sš łasicowate.

Największym przedstawicielem tej rodziny jest borsuk (.Meles meles), zamieszkujšcy tereny leœne, najchętniej w pobliżu łšk lub pól. Za wyjštkiem kilkudniowego okresu godowego, jest samotnikiem i prowadzi zmierzchowo-nocny tryb życia. Kopie nory o skomplikowanym systemie korytarzy, z kilkoma wejœciami i obszernš komorš lęgowš. Spotkać go można m.in. na obrzeżu Bielawskich Błot. Jest wszystkożerny. Pozostałe gatunki z tej rodziny polujš przede wszystkim na drobne kręgowce. Zjadajš też jaja ptaków. Latem i jesieniš uzupełniajš dietę owocami. Tchórz (Mustela puto.-ius) i kuna domowa (Martes foina) osiedlajš się chętnie w pobliżu zabudowań, polujšc tam na myszy i szczury. Gronostaj (.Mustela erminea) i kuna leœna (.Martes martes) unikajš raczej sšsiedztwa siedzib ludzkich, zamieszkujšc lasy liœciaste i mieszane. Zachęcamy do skorzystania z noclegów Władysławowo. Gronostaja spotyka się także w zaroœlach nadwodnych i zakrzewieniach œródpolnych. Niekiedy też w poszukiwaniu gryzoni odwiedza zabudowania gospodarcze. Na terenie parku widuje się go w rejonie Bielawskich Błot i w okolicy ujœcia Redy. Najmniejszym przedstawicielem łasicowatych i jednoczeœnie najmniejszym ssakiem drapieżnym w Polsce jest łasica (Mustela nivalis). Zamieszkuje brzegi lasów, pola uprawne, parki i zaroœla. Jest pospolita na terenie całego Parku i jego otuliny.

Stosunkowo nowym elementem fauny Parku jest norka amerykańska (Mustela vison). Pojawiła się ona w Polsce w latach szeœćdziesištych XX w. W Europie trzymano jš jako zwierzę fermowe poczšwszy od 1925 roku. Zbiegłe z hodowli osobniki dały poczštek dzikim populacjom. Ponadto w latach trzydziestych norka amerykańska była szeroko aklimatyzowana w wielu krajach Europy Œrodkowej i Skandynawii. Teraz żyjš one w okolicach Władysławowa.

Zimš na teren Polski kaczki morskie takie jak lodówka(Clangulahyemalis) , markaczka Mellanittta nigra), uhla i edredon, oraz mewy srebrzysta pospolita (Larus canus) i œmieszka oraz siodlata (Larus marinus). W okresie zimowym nad Zatokš Puckš(okolice Władysławowa) najwięcej zimuje łabędzi niemego (Cygnus olor). Podczas lagodnych zim rzybywa tu też łyska (Fulica atra). Mewy najliczniej gromadzš się na terenach portów rybackich i przy wędzarniach, gdzie łatwiej jest zdobyć pokarm. Częœć z nich towarzyszy kutrom na łowiskach, znajdujšc tu bogatš bazę pokarmowš. Zwiększenie po II wojnie œwiatowej intensywnoœci połowów i rozwój przetwórstwa rybnego w znaczšcy sposób wpłynšł na wzrost liczebnoœci mew w całej Europie. Ich ekspansja trwa nadal i w niektórych miejscach stanowiš one poważne zagrożenie dla populacji lęgowych innych ptaków.

Na polach, wysypiskach œmieci i w obrębie zabudowań bardzo licznie przebywajš gawrony i kawki. Codziennie o œwicie i przed zmierzchem przelatujš gromadnie niekiedy wielokilometrowy dystans dzielšcy ich zbiorowe noclegowiska od miejsc żerowania. Z drobnych ptaków wróblowych zimš spotyka się m.in. czeczotki (Acanthis flammes), kwiczoły (Turdus pilaris), œnieguły (Plectrophenax nivalis), gile (Pyrhulla pyrhulla), dzwońce (Carduelis chloris) oraz sikory: bogatkę (Parus major) i modraszkę {Parus caeruleus).

Powrotna wędrówka na lęgowiska zaczyna się w niektórych sezonach, o łagodnym przebiegu zimy, już pod koniec stycznia. Najwczeœniej opuszczajš swoje zimowisko dorosłe mewy, a zwłaszcza mewa srebrzysta i siodłata. Wiosenna migracja przebiega znacznie szybciej niż jesienna. Wiele gatunków siewkowców lęgnšcych się w strefie tundry, spotykanych licznie jesieniš, wiosnš omija południowe wybrzeża Bałtyku i wędruje przez Skandynawię. Zdecydowanie najliczniejszym gatunkiem z tej grupy zatrzymujšcym się wiosnš na podmokłych, nadmorskich łškach jest łęczak. Ponadto doœć licznie można spotkać kszyki i bataliony. Te ostatnie niekiedy także odbywajš tu zbiorowe toki. Oprócz gatunków kaczek dominujšcych w okresie jesiennej migracji, liczniej pojawiajš się płaskonos i rożeniec {Anas acuta). Podobnie jak jesieniš na polach i łškach zatrzymujš się gęsi. Wiosenna migracja trwa jeszcze, gdy miejscowe gatunki rozpoczynajš lęgi.

Przelot ptaków drapieżnych jest wiosnš bardzo intensywny. Przy sprzyjajšcej pogodzie, w cišgu godziny nad Półwyspem Helskim przelatuje nawet ponad 100 osobników z różnych gatunków. Dominujš myszołów zwyczajny, myszołów włochaty {Buteo lagopus) i krogulec. W maju doœć licznie wędruje trzmielojad {Pernis apivorus). Podobnie jak jesieniš bardzo licznie migrujš ptaki wróblowe tworzšc w niektóre dni zwarty strumień przelotu złożony z wielu tysięcy osobników. Przy okazji zapraszamy do m. Władysławowo  i skorzystania z ofert bazy noclegowej.

PóŸnym latem, na Zatoce Puckiej obok Władysławowa obserwuje się kilkutysięczne zgrupowania kormoranów. Ptaki te przybywajš tu po odbyciu lęgów i jesieniš większoœć z nich odlatuje na zimowiska położone w cieplejszych rejonach Europy. Liczebnoœć tego rybożemego gatunku w ostatnich dwudziestu latach gwałtownie wzrosła w całej Europie. Zwišzane jest to między innymi ze wzrostem żyznoœci (eutrofizacji) wód, która pocišgnęła za sobš zmiany w składzie i liczebnoœci ichtiofauny. Opinie o jego szkodliwoœci dla gospodarki rybackiej sš mocno przesadzone, albowiem kormoran łowi przede wszystkim drobne ryby, nie majšce większego znaczenia gospodarczego. Innym gatunkiem rybożemym, który bardzo wczeœnie pojawia się na wodach Zatoki Puckiej w rejonie Władysławowa jest perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus). W sierpniu stada liczšce po kilkaset osobników można spotkać przede wszystkim koło wsi Rewa. Oprócz kormoranów i perkozów bardzo licznie na Zatoce Puckiej pojawiajš się różne gatunki kaczek. W okresie jesiennej wędrówki widuje się duże stada œwistunów (Anas penelope), cyraneczek (Anas crecca), krzyżówek, czernic i gšgołów (Bucephala elan gula). Inne gatunki nie sš już tak liczne, choć regularnie spotyka się je w wielu miejscach.

Jesieniš na polach i podmokłych łškach zatrzymujš się dzikie gęsi. Często tworzš wielogatunkowe stada. Najczęœciej spotyka się trzy gatunki: gęœ białoczelnš (Anser albifrons), gęœ zbożowš (Anser fabalis) i gęgawę. Na Bielawskich Błotach w tym okresie spotyka się duże, liczšce nawet do 600 osobników, stada żurawi.

Wędrówka ptaków wróblowych jest szczególnie dobrze widoczna na Półwyspie Helskim(Władysławowo-Hel), gdzie strumień lecšcych ptaków koncentruje się nad wšskim pasem lšdu. Rozpoczyna się ona w drugiej połowie sierpnia wędrówkš jaskółek, pokrzewek i jerzyków (Apus apus). We wrzeœniu przelatujš licznie zięby (Fringilla coelebs), szpaki (Sturnus vulgaris), œwiergotki drzewne (Anthus trivialis), a nieco póŸniej, na przełomie wrzeœnia i paŸdziernika takie gatunki jak: czyż (Carduelis spinus), rudzik, œpiewak i sikory. W paŸdzierniku swoje maksimum liczebnoœci osišgajš mysikrólik (Regulus regulus) i lecšce w dużych mieszanych stadach gawrony (Corvus frugilegus) i kawki (Corvus monedula). Jesienna migracja wielu ptaków, zwłaszcza wodnych, kończy się bardzo póŸno, nawet w grudniu. W dużej mierze zależy to od panujšcych warunków pogodowych i dla większoœci gatunków kaczek trudno jest precyzyjnie nakreœlić granicę między okresem jesiennego przelotu a okresem zimowania.

Wyk.mat.A.Janty

Jesieniš na terenie Parku(Władysławowo) ptaki zatrzymujš się by odpoczšć i nabrać sił do dalszej wędrówki. Częœć z nich zostaje tu krótko, 1-2 dni, inne odpoczywajš dłużej, nawet powyżej tygodnia. Podmokle, nadmorskie łški oraz piaszczyste plaże sš ważnym miejscem dla wędrujšcych siewkowców. Niektóre z tych ptaków pokonujš corocznie kilkanaœcie tysięcy kilometrów między syberyjskimi lęgowiskami a zimowiskami w południowej Afryce. Takie długie przeloty odbywajš piaskowiec (Calidris alba), biegus rdzawy (Calidris canutus) i biegus krzywodzioby (Calidris ferruginea). Pokonanie tak dużej odległoœci nie jest możliwe jednym, długim lotem. Konieczna jest pewna liczba miejsc odpoczynkowych na trasie migracji, na których ptaki intensywnie żerujš i odnawiajš zapasy tłuszczu, służšcego jako Ÿródło energii w trakcie lotu. Brak takich miejsc może stanowić poważne zagrożenie dla wielu gatunków. Potrzeba ochrony ich żerowisk jest więc bezsporna. Duże stada siewkowców gromadzš się obecnie w rejonie ujœcia Redy, a jeszcze do niedawna spotykało się je także na łškach kolo Jastarni i Władysławowa. Mniejsze stadka tych ptaków widuje się jesieniš praktycznie na całej długoœci wybrzeża Zatoki Puckiej. Spoœród siewkowców najwczeœniej, bo już z poczštkiem lipca, wędrówkę rozpoczynajš brodŸce (rodzaj Tringa), bataliony (Philomachus pugnax) i czajki (Vanellus vanellus). Gatunki lęgnšce się w strefie tundry pojawiajš się około dwóch-trzech tygodni póŸniej. Najliczniejszym gatunkiem z tej grupy jest biegus zmienny. W ujœciu Redy jego koncentracje mogš osišgać nawet 1000 osobników. W niektóre sezony licznie pojawia się także najmniejszy przedstawiciel biegusów – biegus malutki (Calidris minuta). Fluktuacje liczebnoœci sš częstym zjawiskiem u gatunków z dalekiej północy. W latach wysokiej liczebnoœci lemingów, drapieżniki nie interesujš się trudniejszš zdobyczš jakš sš dla nich jaja i pisklęta ptaków. Natomiast w lata “bezlemingowe” ptaki sš głównym składnikiem ich diety, a wynikiem tego jest bardzo niski sukces rozrodczy i co za tym idzie mniejsza liczebnoœć ptaków podczas jesiennej wędrówki. Poza wymienionymi już gatunkami jesieniš można zaobserwować także większe gatunki siewkowców takie jak szlamnik (Limosa lapponica), siewnica (Pluvialis sšuatarola) i kuliki (rodzaj Numenius). Poczšwszy od sierpnia, wzdłuż wybrzeży intensywnie migrujš mewy i rybitwy. Dominujš tu takie gatunki jak œmieszka, mewa srebrzysta, rybitwa zwyczajna.

Wyk. mat. A.Janty

Podmokłe tereny, oraz nadwodne zaroœla sš miejscem zakladania gniazd przez remiza (Remiz prenduilinus). Umieszczone sš głównie na końcówkach gałšzek zwisajšcych nad wodš lub terenem podmokłym. Na tych terenach spotkać można słowika szarego (Luscina luscina), łozówkę (Acrocephalis palustiris), oraz dziwonię (Carpodacus erythrinus). Ten ostatni gatunek pochodzi z Azji i skolonizował teren naszego kraju w cišgu ostatnich 30 lat. Najliczniej na terenie Parku występuje w rejonie ujœcia Redy w kierunku Władysławowa.

Znacznš częœć terenu Nadmorskiego Parku zajmujš tereny uprawne. Awifauna nie jest tu bogata i liczna w gatunki. Typowymi mieszkańcami pól i łšk sš skowronek polny (Alauda arvensis), œwiergotek łškowy (Anthus pratensis), poklšskwa (Saxícola rubetra) i pliszka żółta (.Motacilla flava). Ich gniazda zakładane sš na ziemi, zazwyczaj pod przykryciem niskiej roœlinnoœci, przez co sš trudne do znalezienia. W bezpoœrednim otoczeniu pól i łšk znajdujš się zazwyczaj fragmenty zadrzewień lub różnego rodzaju zaroœli œródpolnych. Stanowiš one miejsce gniazdowania szeregu gatunków drobnych ptaków wróblowych, takich jak trznadel (Emberiza citrinella), zaganiacz (Hippolais icterina), gšsiorek (Lanius collurio), makolšgwa (Acanthis cannabina), piegża (Sylvia curruca) i cierniówka (Sylwia communis). W tego typu krajobrazie spotyka się też kuropatwy (Perdix perdix). Warto też wspomnieć o potrzeszczu {Miliaria calandra), gatunku spokrewnionym z trznadlem, który na terenie Europy zachodniej wyraŸnie zmniejsza swojš liczebnoœć. Na terenie parku występuje m.in. koło wsi Rewa.

Spoœród gatunków leœnych najcenniejszymi elementami fauny sš wójcik (.Phylloscopus trocholoides) i dwa gatunki krzyżodziobów: œwierkowy (Loxia curviristra) i sosnowy (Loxia pyttyopsittacus) – gatunki bardzo rzadkie w skali kraju. W ostatnich latach brak jest jednak bezspornych dowodów ich gniazdowania. Gniazda obu krzyżodziobów ostatni raz znaleziono kolo miejscowoœci Hel-Bór w latach szeœćdziesištych. W pasie lasów nadmorskich gniazduje 3-5 par kruka (Corvus corax), gatunku który po objęciu go ochronš znacznie zwiększył swojš liczebnoœć. Spoœród krukowatych warto wspomnieć też o licznym występowaniu wrony siwej (Corvus corone cornix) w okolicach Jastarni i Juraty. Tam też w połowie lat osiemdziesištych odnotowano próbę lęgu czarnowrona (Corvus corone corone) w parze z wronš siwš. Czamowron jest zachodnioeuropejskim podgatunkiem wrony pojawiajšcym się rzadko w Polsce i zazwyczaj u nas nie gniazduje. W lasach na terenie Parku gnieŸdzi się kilka gatunków ptaków drapieżnych. Stosunkowo najliczniej występuje myszołów zwyczajny (Buteo buteo). Stwierdzono też kilka par jastrzębia (Accipiter gentilis), krogulca (Accipiter nisus) oraz co najmniej jednš parę kobuza (Falco subbuteo). Wysoce prawdopodobne jest także gniazdowanie pustułki (Falco tinunnculus). W otulinie Parku przez kilka lat gnieŸdził się bielik (Haliaetus albicilla). Obecnie gatunek ten jest regularnie widywany, lecz nie ma bezspornych dowodów by wyprowadzał pomyœlnie lęgi. Ptaki drapieżne były przez wiele lat bezmyœlnie tępione. Nie sposób przecenić ważnej roli jakš pełnia w różnych biocenozach. Obecnie wszystkie podlegajš ochronie gatunkowej. Skład awifauny drobnych ptaków œpiewajšcych nie wyróżnia się specjalnie w porównaniu do innych, podobnych jak w Parku kompleksów leœnych. Dominujš tu takie gatunki jak: zięba (Fringilla coelebs), piecuszek (Phylloscopus trochilus), rudzik (Erithacus rubecula), œpiewak (Turdus philomelos), bogatka (.Parus major), gajówka (Sylvia borin), kapturka (Sylvia atricapilla), muchołówka żałobna (Ficedula hypoleuca). Polecamy tak ciekawe tereny.

Nadmorskie, podmokle łški sš legowiskiem wielu gatunków siewkowców. Oprócz wymienionych już gnieżdżš się tu krwawodziób (Tringa totanus), czajka (Vanellus vanellus), sieweczka obrożna (Charadrius hiakticula), sieweczka rzeczna (Charadrius dubius) i kszyk (Gallinago gallinago). Bogatš awifaunę posiada składowisko popiołów z gdyńskiej elektrociepłowni, zlokalizowane kolo wsi Rewa. Gnieżdżš się tu perkoz rdzawoszyi (Podiceps grisegena), perkozek (Tachybaptus ruficollis), łyska (.Fúlica atrá), kokoszka wodna (Galinula chlor opus), wodnik (Rallus aquaticus), kropiatka {Porzana porzana), zielonka {Porzana parva), łabędŸ niemy {Cygnus olor), gęgawa (Anser anser), cyranka {Anas querquedula), płaskonos {Anas clypeata), krzyżówka {Anas platyrhynchos), czernica {Aythya fuligula), głowienka {Aythya ferina).

Z listy awifauny lęgowej Parku w ostatnich latach ubyła mewa œmieszka {Larus ridibundus), której kolonie lęgowe koło Jastarni(około 15 km od m.Władysławowo) i ujœcia Redy zostały zniszczone przez ludzi. W koloniach œmieszek gnieŸdzi się wiele gatunków ptaków wodnych korzystajšc z ochrony jakš zapewniajš im mewy agresywnie zachowujšce się w stosunku do intruzów. Wraz ze œmieszkš przestał też gnieŸdzić się na terenie Parku zausznik {Podiceps nigricollis), którego gniazda znajdowały się wyłšcznie na terenie kolonii œmieszek. Natomiast nowym gatunkiem jest mewa srebrzysta {Larus argentatus). Jej gniazda znajdujš się w ruinach poniemieckiej tzw. “torpedowni” koło wsi Babie Doły. Gatunek ten w całej Europie zwiększa swojš liczebnoœć i rozszerza areał gniazdowy. W niektórych rejonach mewa srebrzysta stała się poważnym zagrożeniem dla innych gatunków ptaków lęgnšcych się na wybrzeżu, bowiem w poszukiwaniu pokarmu plšdruje ona gniazda wybierajšc jaja i pisklęta. Nad Zatokš Gdańskš nie ma na razie takiego niebezpieczeństwa, ponieważ liczebnoœć miejscowej populacji utrzymuje się na niewielkim poziomie. Zbiorowiskiem roœlinnym, które często towarzyszy terenom podmokłym jest szuwar trzcinowy. Najrozleglejsze trzcinowiska występujš w rejonie ujœcia rzeki Redy i na łškach koło Jastarni, Władysławowa. Awifauna trzcinowisk nie jest zbyt liczna w gatunki, lecz duża ich częœć nie występuje w innych siedliskach. Dominujš tu drobne ptaki wróblowe, takie jak trzcinniczek {Acrocephalus scirpaceus), rokitniczka {Acrocephalus schoenobaenus), potrzos {Emberiza schoeniclus) i brzęczka {Locustella luscinioides). W rejonie ujœcia Redy w trzcinowiskach lęgnie się gęgawa, błotniak stawowy {Circus aeruginosus), bšk {Botaurus stellaris) oraz kilka gatunków kaczek i łabędŸ niemy. Bšk, bliski krewniak czapli, zamieszkuje trzcinowiska koło ujœcia Redy w kierunku Władysławowa,  w liczbie 2-3 par. Prowadzi skryty tryb życia i trudno go zaobserwować, lecz można często usłyszeć jego donoœny głos przypominajšcy odgłos dmuchania w pustš butelkę. Z terenami podmokłymi zwišzana też jest czapla siwa {Ardea cinerea). Jedyna kolonia lęgowa czapli siwych, liczšca ok. 80 gniazd zlokalizowana jest w małym łęgu koło wsi Mosty. Czaple żerujš na podmokłych łškach i przybrzeżnych płyciznach łowišc ryby, płazy, drobne ssaki i duże bezkręgowce.

Nadwodne zaroœla sš miejscem zakładania gniazda przez remiza {Remiz penduilinus). Niewielki ten ptak wije bardzo charakterystyczne gniazda z puchu roœlinnego. Umieszczone sš one zazwyczaj na końcach gałšzek zwisajšcych nad wodš lub nad terenem podmokłym. Przybyłych turystów (ornitologów)zapraszamy do zaciekawienia się tak pięknymi terenami.

Łęczak jako bardzo rzadki w Polsce ptak gnieŸdzi się obecnie na terenie Parku tylko w rejonie ujœcia rzeki Redy, od Władysławowa około 20 km. W całej Polsce odbywa lęgi zaledwie 8-10 par tego gatunku. Ohar zakłada gniazda przede wszystkim w norach lub różnego rodzaju szczelinach. Na terenie Parku występuje około 15 par, co stanowi ponad 10% populacji krajowej. Rybitwa białoczelna gnieŸdzi się na piaszczystych rzecznych łachach i lokalnie na wybrzeżu. W całej Polsce występuje ok. 1000 par. Jest to gatunek silnie zagrożony przez działalnoœć człowieka. Kilka par tego gatunku gnieŸdzi się koło wsi Rewa, jednak sukces lęgowy jest tam bardzo mały ze względu na dużš penetrację ludzi i mszczenie gniazd. Szlachar zagnieŸdził się w ujœciu Redy po raz pierwszy w 1992 roku. Jest to gatunek nielicznie gniazdujšcy w Polsce, przede wszystkim na jeziorach Pomorza Œrodkowego i Mazur, a najbliższe stanowiska lęgowe znajdujš się na jez. Wdzydze. Błotniak łškowy jest nielicznym gatunkiem ptaka drapieżnego zamieszkujšcego najchętniej rozległe tereny podmokłe oraz niekiedy pola uprawne. W kraju jego liczebnoœć szacuje się zaledwie na kilkaset par. Na terenie parku jedna para nieregularnie gnieŸdzi się kolo ujœcia Redy. Podmokłe łški, poroœnięte kępami wyższej roœlinnoœci trawiastej sš ulubionym siedliskiem pliszki cytrynowej. Jest ona przybyszem z Azji, który od poczštku wieku stopniowo rozszerzał swój areał w kierunku zachodnim. Po raz pierwszy w Polsce jej lęgi stwierdzono w 1994 roku koło wsi Rewa. Obecnie kilka par tego gatunku gniazduje w rezerwacie “Beka” i na łškach między wsiami Mechelinki i Rewa. Można się spodziewać, że jej liczebnoœć będzie stopniowo wzrastać. Na Bielawskich Błotach lęgnie się ok. 5 par żurawia (Grus grus), a ponadto przebywa tu regularnie od 100 do 200 osobników nielęgowych. Prawdopodobne jest też gniazdowanie sowy błotnej (.Asio flammeus). Jeszcze na poczštku lat osiemdziesištych po jednej parze występowało na terenie Bielawskich Błot i w ujœciu Redy. Obecnie brak jest przekonywujšcych dowodów gniazdowania tego sporadycznie występujšcego w Polsce gatunku. Kolejnym rzadkim w skali kraju ptakiem jest pięknie ubarwiona żołna (Merops apiaster). Jej lęg stwierdzono koło Chłapowa (pod Władysławowem) w 1991 roku. Nie był to przypadek odosobniony albowiem wczeœniej dwie pary lęgowe obserwowano koło Choczewa (ok. 30 km od m.Władysławowo). Żołna gnieŸdzi się w norach, które wygrzebuje w skarpach. Jest gatunkiem owadożernym, a zdobycz swš chwyta w locie. W norach swoje gniazda zakładajš też zimorodek (Alcedo atthis) i brzegówka (Riparia riparia), której większe kolonie znajdujš się koło Osłonina, Mrzezina i przy ujœciu Redy. Zimorodek natomiast gnieŸdzi się pojedynczo, najczęœciej wygrzebujšc swojš norkę w stromym brzegu rzeki. Ten żywo ubarwiony ptak poluje na drobne ryby pływajšce blisko powierzchni, rzucajšc się za nimi pod wodę z gałęzi zwisajšcych nisko nad powierzchniš. Zimorodka można spotkać wzdłuż rzeki Redy. Z niewielkimi rzeczkami œciœle zwišzane jest występowanie pliszki górskiej (Motacilla cinerea). Gatunek ten jest elementem fauny charakterystycznym przede wszystkim dla terenów górskich i podgórskich, jednak od połowy XIX wieku obserwuje się stopniowš ekspansję pliszki górskiej w kierunku północnym. Na terenie Parku jej gniazdowanie okreœla się jako prawdopodobne, natomiast jej lęgi stwierdzono blisko granic Parku. Mile widziani obserwatorzy tak pięknej przyrody Władysławowa i okolic.